پانزدهم دی ماه نود و دو بود که به خودم قول دادم هیچ وقت تو زندگیم قانع نباشم. همیشه چشمم دنبال اون پله بالایی ها باشد. تجربه ی این بیست و چهار و سال و نه ماه و خورده ای زندگی ثابت کرده هر وقت زیاده خواه بودم به اتفاقات و جاهای خوبی رسیدیده ام و هر وقت قانع شدم هم دقیقا به خواسته های قانعانه ام رسیدم و هیچ وقت از جایگاهم و روند اتفاقات راضی نبودم. (!)

امروز باز قانع شدم به کاری که هیچ ربطی به من و تحصیلات و هر چیز دیگه ای که مربوط به من است ندارد. قلبن از این اتفاق شاد نیستم ولی فکر میکنم باید از جایی شروع کرد و احتمالا اینجا نقطه ی آغاز جدیدی برای ادامه زندگیست؛ شاید جایی که مجبورم کند برای رسیدن به جایگاه اصلی تلاش کنم. 

+شازده کوچولو میگفت آدمیزاد هیچ وقت اونجایی که هست خوش نداره...