درست تو ساعتا و دقایقی که منتظر یه پیام متفاوتم -یه چیزی که حالمو خوب کنه- مدام صدای گوشی بلند میشه؛ پیام میاد؛ ولی نه از مشترک مورد نظر، از دوستای و همکلاسی های قدیمی، پیام های مهربونی و دلتنگی میاد، از کسایی که ماه هاست بی خبرم.
شاید میخوان داغ دل تازه کنن و هر لحظه یاددآوری کنن که اون حرفایی که باید بیاد نمیاد و هیچ وقت گفته نمیشه؛
شایدم میخوان بگن هنوزم کسایی هستن تو زندگیم که بی ادعا دوستم دارن و به یادمن.
با همین دلخوشی های ساده زنده م...
انتظار
البته از نوع ِفرساینده اش
زندگی سخته .. دیگه از سخت هم گذشته.
سخت ترش هم کردیم...
چرا خوب؟؟؟
اساس زندگی رو همین دلخوشیهای ساده میسازن
اوهوم...دقیقا
اگه دوست داشتی منو علیرضا رو لینک کن جوجه
چشم