زندگی مجازی

زندگی های مجازی ... زندگی های اسکایپی ... آدم می نشیند پشت ِ لپ تاپ و چهار تا دکمه را تق و تق و تق می زند و یک هو یک آدمی در یک شهر یا کشور دیگری روی صفحه ظاهر می شود و ... سلام و احوالپرسی و دلتنگی و حرف و حرف و حرف .. بدون اینکه این دو نفر بتوانند دست های هم را بگیرند ... دست های هم را محکم بگیرند ... سلام و احوالپرسی و دلتنگی و حرف و حرف و حرف و اشک ... بدون اینکه این دو نفر بتوانند اشک های هم را پاک کنند ... یا دست هایشان را بگذارند دو طرف صورت هم ... بدون اینکه بتوانند عمق چشم های هم را خوب نگاه کنند ... سلام و احوالپرسی و حرف و حرف و حرف .. بدون اینکه این دو نفر بتوانند همدیگر را در آغوش بگیرند .. یا سرشان را روی شانه ی همدیگر بگذارند .... انسان بودن بوی پلاستیک گرفته است .. بوی سیم و خازن و امواج الکترومغناطیسی گرفته است .. انسان بودن سخت بیمار شده است ... این با هم بودن های دور ... این با هم بودن های خشک .. این با هم بودن های خالی از حس ِ بی نظیر ِ لامسه ... این با هم بودن های غمگین ... این با هم بودن های مصنوعی ... ما انسان را رعایت نکرده ایم ... ما عشق را رعایت نکرده ایم ... ما همه چیز را به دست های زمخت و خشن تکنولوژی سپردیم و خودمان در دورترین نقطه ی ممکن ِ با هم بودن نشستیم ... ما به انسان خیانت کردیم.